Vijetnamski sindrom i PTSD

'Vijetnamski sindrom' je bolest koju imaju najcesce ljudi koji su prosli ratne strahote I sl. Tako se naziva jer je tek otkrivena kod ljudi u Americi koji su bili u ratu u Vijetnamu. Drugi naziv je Post traumatski stresni poremecaj. Vrlo ozbiljna bolest koja dovodi u opasnost I bolesnika I okolinu ukoliko se ne preduzmu potrebne terapije. Ovo sam nasla da citiram:

SIMPTOMI VIJETNAMSKOG SINDROMA
- košmarni snovi
- flešbekovi sa ratišta
- razdražljivost
- prenadraženost
- osećaj socijalne izolacije
- lupanje srca
- preznojavanje
- bol u želucu
- gušenje
- stezanje u grudima
- vrtoglavica

ŠTA DOVODI DO VIJETNAMSKOG SINDROMA
- rat
- prirodne katastrofe
- porodične tragedije

Profesor Kliničkog centra Kragujevac Dragan Ravanić koji istražuje vijetnamski sindrom objašnjava za Press da se radi o veoma specifičnom poremećaju, čiji se prvi simptomi pojavljuju šest meseci posle preživele tragedije.

- Vijetnamski sindrom zapravo datira još iz vremena građanskog rata u Americi. Tada se prvi put primetilo da ljudi imaju lupanje srca, da im se vrlo često priviđaju prizori masakra ili ih sanjaju. Kada prođe stresan događaj, ljudi naizgled normalno funkcionišu, ali im se vrlo često u svesti kao sadržaji pojavljuju, recimo, otkinuta ruka, razapeto telo ili slične stvari. Što se više pojavljuju ta sećanja koja su izazvale traume, to se češće javljaju tenzije, odnosno nemogućnost da se tolerišu određene stvari. Kada ta tenzija dostigne neslućene razmere, čovek bukvalno puca, zbog čega se pojavljuju agresivni ispadi i nasilnost.

Odlična tema kao i zapažanje draga Nato  

Sjećamo se možda neki raznih američkih filmova gdje glumci opisuju takve simptome i stalne košmare. Vremenom to počinje da remeti i njihov privatni i društveni život. Nekima se vjerovalo a nekima ne. Mnogi nisu ni liječeni od toga...Tako je i na prostorima bivše Juge ali i u cijelom svijetu gdje se ratovalo. Ja to znam iz prve ruke jer smo proveli par godina života po ratištu Bosne. Primjećeno je to i kod djece i tinejdžera koji nisu znali da opišu zbog čega to osjećaju.

Rat ulazi u psihu i podsvijest pojedinca kao dan ili kao mrak, neosjetno i tada ti se čini da si ok i da će ti biti super kada sve to prođe.... Ja npr.se nekih skorijih događaja ne sjećam ali iz rata se sjećam skoro svega. Trudim se da zaboravim ali ne ide.Zvukovi rata i municije koje si tada čuo, dugo pamtiš.

Vijetnamski sindrom bolest regiona


Vijetnamski sindrom je sve češća bolest sa kojom se suočavaju psihijatri na prostoru bivše Jugoslavije, a zajedničke niti koja povezuju mnoge tragične incidente su ratne rane i traume njihovih aktera.

Procenjuje se da je u ratovima vođenim na prostoru bivše Jugoslavije od 1991. do 1999. godine učestvovalo više od pola miliona ljudi iz Srbije, a pored njih posttraumatskom stresnom poremećaju izloženo je i civilno stanovništvo.

Prema navodima stručnjaka, više od 15 odsto balkanskih ratnika trpi posledice ratnih trauma kojima su bili izloženi.

Profesor Dragan Ravanić, sa Psihijatrijske klinike Kliničkog centra Kragujevac, koji se bavi istraživanjem posttraumatskog stresnog poremećaja kaže da je on veoma raširen među ratnicima na balkanskim prostorima, ali i među civilnim stanovništvom koje je trpelo ratne strahote.

“Taj procenat je oko 15 odsto od onih koji su bili obuhvaćeni ratom, ne samo boraca, nego i stanovništva koje je trpelo ratna događanja. Dakle, svi oni koji su učestvovali u ratnim operacijama od 1991. godine pa na dalje, uključujući i ono što se događalo na Kosovu i bombardovanje. Taj procenat se kreće od 15 do 17 procenata”, kaže Ravanić.

Pojedini učesnici ratnih sukoba koji su besneli na prostorima bivše Jugoslavije, tvrde da su njihova ratna iskustva bila vrlo traumatična, tim pre što njihove generacije nisu bile pripremljene za ratovanje.

“Mi smo uvedeni u zasedu između sela Ilače i Tovarnika. U toj zasedi smo bili dobrih 13 sati u neposrednoj životnoj opasnosti. To je za nas bila strašna situacija. Tokom čitavog jutra smo bili izloženi stalnoj snajperskoj vatri. U toj sitauaciji poginuo je jedan aktivni vojnik koji je dobio dobio metak u potiljak.”

“To su bili snajperski meci. Ništa ne vidiš, samo čuješ: cak, cak, cak. To i danas deluje kao da me bije u mozak. I sada kada čujem dobovanje kiše po limu sećam se toga”, pričaju učesici ratnih operacija na vukovarskom ratištu.

Pozabaviti se veteranskom populacijom

Oni i njihove kolege koji su bili mobilisani, teško se oslobađaju slika ratnih užasa koje su doneli sa fronta i van njega.

“Od jedaput sam počeo da se nelagodno osećam, da znojim, da se sećam tih strašnih stvari. Noćima nisam spavao”.

“Ne mogu da procenjujem koliko je taj događaj ostavio traga na meni lično, ali za neke ljude iz moje jedinice znam da jeste. Tako se i dogodilo da aktivni potpukovnik ubije čoveka samo zbog toga što ga je napao pas nesrećne žrtve”, pričaju ratni veterani.

Prema navodima kragujevačkog Udruženja ratnih veterana, iz regiona Šumadije, na ratištima je učestvovalo oko 30.000 vojnih rezervista.

Aleksandar Janković iz Udruženja Vojnih beskućnika kaže da je mnogima od njih neophodno lečenje od Vijetnamskog sindroma, ali da država i dalje uporno izbegava suočavanje sa tim problemom.

“Nažalost, država o tom problemu uporno ćuti, i do sada se ni jedna državna institucija ne okreće tom problemu niti ga rešava”, kaže Janković.

Svetislav Vitanović iz Udruženja ratnih veterana kaže da je bivšim ratnicima, pored adekvatne zdravstvene zaštite, neophodan znatno bolji sveukupni socijalni položaj kako bi se ublažile ratne traume i predupredile teške posledice koje one mogu da izazovu.

“Država mora da se posveti veteranskoj populaciji kao posebnoj socijalnoj grupaciji u svakom pogledu, od lečenja i stambenog obezbeđenja, do beneficija koje pripadaju veteranima”, kaže Vitanović.

slobodnaevropa.org



Vijetnamski sindrom pogađa sve više mladih u BIH


SARAJEVO - Bosna i Hercegovina bilježi veliki procenat oboljelih od posttraumatskog stresnog poremećaja (PTSP), poznatijeg kao "vijetnamski sindrom", koji pored odraslih sve više pogađa djecu i mlade, prenosi Radio Slobodna Evropa (RSE).

Istraživanja potvrđuju da u nekim slučajevima PTSP sa roditelja prelazi i na njihovu djecu, a za liječenje je potrebna uključenost svih segmenata duštva.

Uzrok ove bolesti ne mora biti samo ratna trauma, naglašava psihijatar Kliničkog centra Banjaluka Biljana Latić i upozorava da su posljedice mnogobrojene, a način liječenja spor i mukotrpan.

"Djeca mogu da imaju lošije rezultate zbog uticaja na kognitivne funkcije - mišljenje, pamćenje, koncentraciju, pažnju. Takođe, posljedice su i depresivni poremećaj, pesimizam, gubitak povjerenja u dobro u drugim ljudima, pesimistički stav prema budućnosti, socijalna izolacija...", objašnjava Latić.

Visok procenat oboljelih od vijetnamskog sindroma u Bosni i Hercegovini ne čudi, naročito nakon rata, a pomoćnik ministra zdravlja Federacije BiH Goran Čerkez navodi da je BiH po uzoru na evropske zemlje uspostavila "relativno dobar sistem" za borbu protiv ove bolesti.

Jedan od problema je, ukazuje RSE i to što se osobe sa PTSP-om rijetko odlučuju na liječenje, a čitavu situaciju dodatno pogoršava teška ekonomska situacija velikog broja stanovnika u BiH od kojih neki žive sa traumama do kraja života.


Nezavisne novine

PTSP ne mora uvek da bude vezan za rat ili za silovanje ili za prirodnu katastrofu.

Može da se pojavi i zbog zdravstvenih problema koji dugo traju.

Džudi, govoriš istinu. Pre par dana sam razgovarala sa drugaricom lekarkom koja ima simptome slične vijetnamskom sindromu a nema veze sa ratom.

Ja sam imalu tu dijagnozu koja je posle prerasla u drugi trajni poremećaj. Flešbekovi su najgori simptom koji nikome ne bih poželela. O razlozima mog PTSP-a možda drugi put...tek se upoznajemo.

Jasno. Nisam baš upoznata sa tim simptomima. Slučaj koji sam navela je zapravo posttraumatski sindrom, mislim da se tako kaže. Naime, pre više godina je doživela gubitak deteta.

Džudi ::PTSP ne mora uvek da bude vezan za rat ili za silovanje ili za prirodnu katastrofu.

Može da se pojavi i zbog zdravstvenih problema koji dugo traju.

Istina. Secam se kada je neki Martin Brajant, iz cista mira, uzeo pusku i otisao da ubija narod u mestu Port Artur. To je poznata turisticka destinacija. Ljudi koji su to preziveli imali su iste simptome kao sto je PTSD.

Ovde neko nezna šta je duševna bolest ili sindrom, pa makar to bio i G.Ravanić koga lično poznajem. Ne mogu da verujem da ličnost sa obrazovanjem iz psihijatrije ili psihologije može da izjednačava PTSD sa Vijetnamskim sindromom i da ga pripisuje ljudima koji imaju slične simptome van Vijenamskog ratišta i van unutrašnje psihodinamike američkih plaćenika. Jednostavno rečeno Vijetnamski sindrom je unutrašnji konflikt u "ličnostima" pod navodnicima, koje su opterećene dvema suprotnim težnjama da ubiju druge i zarade novac i da je to njihov lični unutrašnji konflikt /koga i ne treba lečiti/ jer su karakterni poremećaji. Ja do sada ni u jednom priručniku iz psihoterapije nisam pročitao da je to sindrom koji se može pojaviti kod ljudi koji se bore za egzistencije, brane dom, porodicu, život - odbrana porodice života i dome ne može biti bolesni entitet. I a kakve god da su posledice one mogu samo jačati strukture ličnosti a ne suprotno. dakle Vijetnamski sindrom slobodno izbacite iz vašeg rečnika, neka se njime bave inače bolesni američki i drugi imperijalistički "psihoterapeuti". Odgovorno i stručno tvrdim da na teritoriji bivše Jugoslavije ne postoji Vijetnamski sindrom. Njega možete eventualno pronaći kod tzv. psi rata, plaćenika koji su išli u rat sa dvostrukim motivom da ubiju i zarade novac. Ali takve ne treba lečiti, oni su neizlečivi a to im je i ono što su tražili. One mučenike koji su braneći svoje domove i živote treba lečiti ali ne pod ovakvom dijagnozom oni mogu imati tzv.uklještene afekte, traume koje se leče više medikamentozno i vreme je nažalost jedini lek.

jobkir ::Ovde neko nezna šta je duševna bolest ili sindrom, pa makar to bio i G.Ravanić koga lično poznajem. Ne mogu da verujem da ličnost sa obrazovanjem iz psihijatrije ili psihologije može da izjednačava PTSD sa Vijetnamskim sindromom i da ga pripisuje ljudima koji imaju slične simptome van Vijenamskog ratišta i van unutrašnje psihodinamike američkih plaćenika. Jednostavno rečeno Vijetnamski sindrom je unutrašnji konflikt u "ličnostima" pod navodnicima, koje su opterećene dvema suprotnim težnjama da ubiju druge i zarade novac i da je to njihov lični unutrašnji konflikt /koga i ne treba lečiti/ jer su karakterni poremećaji. Ja do sada ni u jednom priručniku iz psihoterapije nisam pročitao da je to sindrom koji se može pojaviti kod ljudi koji se bore za egzistencije, brane dom, porodicu, život - odbrana porodice života i dome ne može biti bolesni entitet. I a kakve god da su posledice one mogu samo jačati strukture ličnosti a ne suprotno. dakle Vijetnamski sindrom slobodno izbacite iz vašeg rečnika, neka se njime bave inače bolesni američki i drugi imperijalistički "psihoterapeuti". Odgovorno i stručno tvrdim da na teritoriji bivše Jugoslavije ne postoji Vijetnamski sindrom. Njega možete eventualno pronaći kod tzv. psi rata, plaćenika koji su išli u rat sa dvostrukim motivom da ubiju i zarade novac. Ali takve ne treba lečiti, oni su neizlečivi a to im je i ono što su tražili. One mučenike koji su braneći svoje domove i živote treba lečiti ali ne pod ovakvom dijagnozom oni mogu imati tzv.uklještene afekte, traume koje se leče više medikamentozno i vreme je nažalost jedini lek.

Slazem se sa ovim sto je Jobkir napisao i lijepo pojasnio ...
Kakve veze mi imamo sa USA i tim poganim ratom ,  u kojem su americki vojnici desetak hiljada kilometara od svoje kuce  , nicim izazvani,  ubijali Vijetnamski narod .
I mnogi u njemu ''prolupali'' .

S druge strane , slazem se i sa tim da je moguce imati nekakvih  posledica zbog raznoraznih psihickih trauma koje snadju ljude . Slicno ko npr sa koskom ..lom noge se koliko znam , smatra traumatoloskom  povredom i uglavnom se teze ili lakse izlijeci  . Neko ajde da kazem ''krhkiji'' ,  dozivi saobracajku ,  pa dozivi psihicku traumu .
U ratovima je toga naravno vise , metutim mislim da se sa tim PTSP ciframa , iz raznoraznih razloga pretjeruje .

Jednom sam imao priliku da pricam sa covjekom koji je u WW2 sest puta bio ranjen .
Bio nam je zanimljiv ,jbga kolege smo   ...a i mi njemu .
Npr , reko nam je ..'' e moja djeco , vi ste sretni..u mom ratu nije bilo gotovo nikakve medicinske pomoci , a kamo li antibiotika...mene je ( tamo njega) spucao srapnel( geler) u vilicu..vadio sam crve iz nje.

I tako kroz pricu , dotakeli smo se i tih postratnih psihickih posledica (on ih i pored svega sto je prosao  nije imao , ali neki broj ljudi jest )

Ovako je pojasnio svoj rezon o tome..uporedio ljude sa flasama .

Male , tzv unucici..litarske  i dvolitarske , tzv ''dvoguze''...U te male , moze malo i stati  , i lako ''preliju''..litarske su standardne i njih je najvise , a u ''dvoguxe moze duplo vise od standarda..

Medjutim , jedno je svima zajednicko..niko ne zna koliko je dosuo , i koliko jos treba pa da prelije..
Mozda kap ?

Definicija koju je dao jobkir nije tačna,proizvoljna je i ne odnosi se na ono što on potencira,tema je opširna i nije za paušalno ocenjivanje i plitke komentare.

Po meni , Jobkirov komentar je dobar .

Gdje ti u njemu vidis ikakvu definiciju ?
I kad smo vec kod definicija , defininisi ''opsirnu temu''

I samo jos ovo... ko odredjuje koji je komentar plitak i pausalan , a koji dubok i nepausalan ..?
Ti ?

Jednostavno rečeno Vijetnamski sindrom je unutrašnji konflikt u "ličnostima" pod navodnicima, koje su opterećene dvema suprotnim težnjama da ubiju druge i zarade novac

Njegova definicija....

Reč je o temi koja je mučna,govori o boli,traumama,patnjama a ja se sa tim ne bih igrao i komentarisao laički čisto iz poštovanja prema žrtvama.

laza ::Jednostavno rečeno Vijetnamski sindrom je unutrašnji konflikt u "ličnostima" pod navodnicima, koje su opterećene dvema suprotnim težnjama da ubiju druge i zarade novac

Njegova definicija....

Reč je o temi koja je mučna,govori o boli,traumama,patnjama a ja se sa tim ne bih igrao i komentarisao laički čisto iz poštovanja prema žrtvama.

Nije to definicija , to je fakat .

Nemam postovanja prema zrtvama tzv ''Vijetnamskog sindroma''.
Da li ti je ikad palo na um , da su  Vijetnmci  najvece zrtve Vijetnamskog rata .
u kojem su USA dzukele (i te tzv zrtve ''Vijetnamskog sindroma'')  pobile preko milion ljudi .

Tvoja mržnja prema Americi nema veze sa temom,definicijom i ništa nije fakat sem tebi lično na šta imaš pravo.
Medicinska definicija nema ni gram sličnosti sa onim o čemu piše jobkir,to rekoh i to je fakat,postoji definicija i postoji njegovo mišljenje a ono nema blage veze sa životom.
Temu neću ni da taknem,samo konstatujem da je Vijetnamski sindrom nešto sasvim drugo .

Evo šta kaže struka,ljudi koji se bave medicinom.


Prema Međunarodnoj klasifikaciji bolesti (MKB-10), PTSP se pojavljuje kao zakašnjeli ili produženi odgovor na stresni događaj/situaciju izuzetno prijeteće i katastrofalne prirode koji bi izazvao produženi stres gotovo kod svakoga. Različiti faktori mogu sniziti prag potreban za razvoj poremećaja ili ubrzati njegov tijek i razvoj. Neki od tih faktora su crte ličnosti pojedinca ili prethodna povijest poremećaja anksioznog tipa.
No, sama prisutnost tih faktora nije dovoljna za objašnjavanje nastanka PTSP-a. Tipični simptomi PTSP-a uključuju epizode ponavljanog proživljavanja traume kroz nametnuta sjećanja poznatija kao flashback-ove, noćne more ili snove. Simptomi intenzivnog proživljavanja traume se pojavljuju unatoč subjektivnom osjećaju emocionalne otupljenosti, otuđenosti od drugih ljudi, neosjetljivosti na okolinu ili izbjegavanju aktivnosti i situacija koji podsjećaju na traumu. Uobičajeno je stanje povećane pobuđenosti s hipervigilitetom (brzi pomaci fokusa pažnje) i nesanicom. Anksioznost i depresija se često povezuju s navedenim simptomima PTSP-a, kao i pojava suicidalnih misli. Pojavljivanje simptoma poslije traume može varirati od nekoliko tjedana do nekoliko mjeseci, pa čak i perzistirati godinama nakon traume. Tijek poremećaja je raznolik, no može se očekivati oporavak u većini slučajeva.
U velikom broju slučajeva uz PTSP mogu biti prisutni i drugi poremećaji što se naziva komorbiditet. Među najčešćim komorbidnim poremećajima su panični poremećaj, opsesivno-kompulzivni poremećaj, razne fobije, veliki depresivni poremećaj, somatizacija, ovisnost o psihoaktivnim tvarima i drugi. Njihova prisutnost češće čini pravilo nego izuzetak. Prema nekim autorima, 80% osoba s dijagnosticiranim PTSP-om zadovoljava kriterije za još jednu ili dvije dijagnoze. Neke od njih mogu biti i poremećaji ličnosti kao što su granični poremećaj ličnosti i disocijativni poremećaj ličnosti. Jukić je, na uzorku 375 hrvatskih ratnih stradalnika, utvrdio da su anksioznost i depresija najčešći psihički poremećaji koji, s ostalim poremećajima, dodatno otežavaju kliničku sliku PTSP-a.

Ima toga mnogo,kompleksna je tema i vrlo ozbiljna.

laza ::Tvoja mržnja prema Americi nema veze sa temom,definicijom i ništa nije fakat sem tebi lično na šta imaš pravo.
Medicinska definicija nema ni gram sličnosti sa onim o čemu piše jobkir,to rekoh i to je fakat,postoji definicija i postoji njegovo mišljenje a ono nema blage veze sa životom.
Temu neću ni da taknem,samo konstatujem da je Vijetnamski sindrom nešto sasvim drugo .

Nema to veze sa nekakvom mrznjom Amerike , nego su opet fakti u pitanju . Americka vojska je poput bjesnih pasa sirom planeta velika i mnoga zla pocinila .
Tolika , da su i mnogi pripadnici iste ''pukli'' .
Nisu Iracani , Vjetnamci , Libijci , Srbi..palili i ubijali po Americi ...da jesu , onda bi se taj sindrom zvao ''americki sindrom''

laza ::Evo šta kaže struka,ljudi koji se bave medicinom.


Prema Međunarodnoj klasifikaciji bolesti (MKB-10), PTSP se pojavljuje kao zakašnjeli ili produženi odgovor na stresni događaj/situaciju izuzetno prijeteće i katastrofalne prirode koji bi izazvao produženi stres gotovo kod svakoga. Različiti faktori mogu sniziti prag potreban za razvoj poremećaja ili ubrzati njegov tijek i razvoj. Neki od tih faktora su crte ličnosti pojedinca ili prethodna povijest poremećaja anksioznog tipa.
No, sama prisutnost tih faktora nije dovoljna za objašnjavanje nastanka PTSP-a. Tipični simptomi PTSP-a uključuju epizode ponavljanog proživljavanja traume kroz nametnuta sjećanja poznatija kao flashback-ove, noćne more ili snove. Simptomi intenzivnog proživljavanja traume se pojavljuju unatoč subjektivnom osjećaju emocionalne otupljenosti, otuđenosti od drugih ljudi, neosjetljivosti na okolinu ili izbjegavanju aktivnosti i situacija koji podsjećaju na traumu. Uobičajeno je stanje povećane pobuđenosti s hipervigilitetom (brzi pomaci fokusa pažnje) i nesanicom. Anksioznost i depresija se često povezuju s navedenim simptomima PTSP-a, kao i pojava suicidalnih misli. Pojavljivanje simptoma poslije traume može varirati od nekoliko tjedana do nekoliko mjeseci, pa čak i perzistirati godinama nakon traume. Tijek poremećaja je raznolik, no može se očekivati oporavak u većini slučajeva.
U velikom broju slučajeva uz PTSP mogu biti prisutni i drugi poremećaji što se naziva komorbiditet. Među najčešćim komorbidnim poremećajima su panični poremećaj, opsesivno-kompulzivni poremećaj, razne fobije, veliki depresivni poremećaj, somatizacija, ovisnost o psihoaktivnim tvarima i drugi. Njihova prisutnost češće čini pravilo nego izuzetak. Prema nekim autorima, 80% osoba s dijagnosticiranim PTSP-om zadovoljava kriterije za još jednu ili dvije dijagnoze. Neke od njih mogu biti i poremećaji ličnosti kao što su granični poremećaj ličnosti i disocijativni poremećaj ličnosti. Jukić je, na uzorku 375 hrvatskih ratnih stradalnika, utvrdio da su anksioznost i depresija najčešći psihički poremećaji koji, s ostalim poremećajima, dodatno otežavaju kliničku sliku PTSP-a.

Ima toga mnogo,kompleksna je tema i vrlo ozbiljna.

U naslovu teme je prvo pomenut Vijetnamski sindrom ,ili PTSD sto pretpostavljam znaci PTSP ( a to nije isto )
U svom prvom komentaru sam to razgranicio , moj je stav da ''Vijetnamski sindrom '' i sl , imaju samo Amerikanci , a mi sa njim nike veze nemamo .

Kakve veze imaju ove slike sa temom,baš nikakve,samo dokazuju moju rečenicu da si ti opterećen mržnjom.

laza ::Kakve veze imaju ove slike sa temom,baš nikakve,samo dokazuju moju rečenicu da si ti opterećen mržnjom.

Pogledaj ih pazljivije...
Pa dio tih koji su  ''poljevali'' napalmom ,  od koje su ta djeca stradala , ili orgijao nad irackim zarobljenicima u Abu Graibu...su fasovali nekakav sindrom..

Poenta je u duplom arsinu koju Zapad primjenjuje na sve sto mrda .
Niko njih ne napada , nego napadaju oni,a sve trpaju u isti kos .
Ja ne mrzim Ameriku Dzima Dzarmusa , nego Ameriku Veslija Klarka i inih  i  zla kojim su unesrecili  mnoge drzave i narode .
PS.
Ako tebi te slike namaju veze sa temom i ''Vjetnamskim sindromom''...cudim ti se .

Tema je medicina,bolest koju vojnici donesu kući,duševno oboljenje koje je vrlo opasno po njih,po okolinu.
Ti pričaš o američkoj spoljnoj politici,idemo na tu temu,ovde je reč o medicini,o bolesnim ljudima bilo koje boje,vere....

laza ::Tema je medicina,bolest koju vojnici donesu kući,duševno oboljenje koje je vrlo opasno po njih,po okolinu.
Ti pričaš o američkoj spoljnoj politici,idemo na tu temu,ovde je reč o medicini,o bolesnim ljudima bilo koje boje,vere....

Tema je sindrom koji se zove Vjetnamski .  Naziv je dobio po drzavi Vijetnam,  koju je poslije Francuza napale i USA i u njemu pocinila ogromna zla . Tolika , da su mnogi americki vojnici koje je americka spoljnja politika poslala desetinama hiljada kilometara od kuce da pale i ubijaju ,  imali mentalne posledice .
Mi sa tim nike veze nemamo.

Imamo li veze sa Ahilovom petom...Ahil nije iz Banjaluke.

Razumemo se,ok je,prekidam,suviše je ovo ozbiljna tema...

laza ::Imamo li veze sa Ahilovom petom...Ahil nije iz Banjaluke.

Razumemo se,ok je,prekidam,suviše je ovo ozbiljna tema...

Nemoj lazo banalizovati ...ako ista mrzim to je tzv ''politicka korektnost'' ,  '' drajver '' koji su nam instalirala zapadna govna zarad lakseg vladanja .
PS.
Kod mene se vala , nije primio.

Samo nadji temu i nastaviću,ovde ne.